Βιογραφικό
Σπούδασα Ψυχολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και κατέχω Άδεια Άσκησης Επαγγέλματος Ψυχολόγου. Μετά τις σπουδές μου ακολούθησα τετραετή εκπαίδευση εξειδίκευσης στη Γνωσιακή – Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία στο Ινστιτούτο Έρευνας και Θεραπείας της Συμπεριφοράς, το εκπαιδευτικό έργο του οποίου συνεχίζει πλέον η Εταιρεία Γνωσιακών Συμπεριφοριστικών Σπουδών. Πρόκειται για μια πλήρη θεωρητική και κλινική κατάρτιση στο γνωσιακό – συμπεριφοριστικό μοντέλο, σύμφωνα με τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Γνωσιακών Συμπεριφοριστικών Ψυχοθεραπειών (European Association for Behavioural and Cognitive Therapies – EABCT). Επίσης, απέκτησα Μεταπτυχιακό τίτλο στην Προαγωγή Ψυχικής Υγείας και την Πρόληψη Ψυχιατρικών Διαταραχών από την Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Παρακολουθώ τις εξελίξεις στον τομέα μου και έχω συμμετάσχει σε πολλά σεμινάρια, ημερίδες και συνέδρια με θέματα που άπτονται της Ψυχολογίας, της Αναπηρίας και της Ειδικής Αγωγής. Έχω παρακολουθήσει διετές εκπαιδευτικό πρόγραμμα με θέμα τη Γνωσιακή – Συμπεριφορική Θεραπεία Πασχόντων από Διαταραχή Πρόσληψης Τροφής και σύντομο Εργαστήριο με θέμα την Κλινική Εξειδίκευση στις Συμπεριφορικές Τεχνικές. Είμαι κάτοχος του «Ευρωπαϊκού Πιστοποιητικού Φροντίδας» (European Care Certificate – ECC), που βεβαιώνει ότι ο κάτοχός του έχει τις βασικές γνώσεις που απαιτούνται ώστε να μπορεί να παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες φροντίδας σε ανθρώπους με αναπηρία, και έχω συμμετάσχει σε εξειδικευμένο πρόγραμμα κατάρτισης εργαζομένων σε Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης σε Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης (Κ.Ε.Κ.). Επίσης, με ενδιαφέρει η διασφάλιση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών και έχω συμμετάσχει σε εκπαιδευτικά προγράμματα με θέμα την Επιθεώρηση Συστημάτων Ποιότητας και Διαχειριστικής Επάρκειας (ISO, ΕΛΟΤ, κ.α.). Τέλος, έχω παρακολουθήσει εξ αποστάσεως πανεπιστημιακό επιμορφωτικό πρόγραμμα για την ψυχική υγεία στη βρεφονηπιακή ηλικία.
Ασκώ το ελεύθερο επάγγελμα του Ψυχολόγου, είμαι εξωτερική συνεργάτιδα του κέντρου θεραπειών «Επικοινωνία και Κίνηση» στο Μαρούσι και παράλληλα εργάζομαι σε μια μη κερδοσκοπική οργάνωση στον χώρο της ψυχικής υγείας. Στο παρελθόν έχω εργαστεί, μεταξύ άλλων, ως συνοδός ατόμων με ειδικές ανάγκες στα Κατασκηνωτικά Προγράμματα της Π.Ο.Σ.Γ.Κ.Α.με.Α. και του Υπουργείου Υγείας για Α.με.Α.
Έγραψαν
Ενεργητική ακρόαση σημαίνει να «λέτε» στον πομπό τι σημαίνει το μήνυμά του για σας. Με αυτόν τον τρόπο ο πομπός ξέρει πως εσείς τον ακούτε, ενώ εσείς μπορείτε να επιβεβαιώσετε ή να ξεκαθαρίσετε την εντύπωση που σχηματίσατε.
Η αυτοεκτίμηση συνίσταται από την προσωπική γνώση και την εμπειρία του ποιοι είμαστε. Η αυτοπεποίθηση αποτελεί ένα μέτρο του τι είμαστε ικανοί να κάνουμε, αναφέρεται στο τι μπορούμε να καταφέρουμε.
Με το να επικεντρωνόμαστε στην επιβράβευση και την κριτική, παράγουμε εξαρτημένες, ελεγχόμενες από εξωτερικούς παράγοντες, προσωπικότητες. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με τη μέθοδο αυτή, αποκτούν χαμηλή αυτοεκτίμηση, δεν έχουν την ικανότητα της προσωπικής αξιολόγησης και σπαταλούν την ζωτικότητά τους στην εφ’ όρου ζωής προσπάθεια να γίνουν αρεστοί, να κάνουν τους γονείς τους περήφανους και να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις υποτιθέμενες προσδοκίες των άλλων.
Όταν ένα παιδί νιώθει ένα συναίσθημα, το ερώτημά σας είναι: «Πώς θα το βοηθήσω να συνειδητοποιήσει αυτό που συμβαίνει μέσα του;»
Μη σπαταλάς τον πολύτιμο χρόνο σου ρωτώντας «Γιατί αυτός ο κόσμος δεν είναι καλύτερος;» Θα είναι χαμένος χρόνος. Αυτό που πρέπει να ρωτάς είναι «Πώς μπορώ να κάνω αυτόν τον κόσμο καλύτερο;» Σ’ αυτή την ερώτηση υπάρχει μια απάντηση.
Έχεις στ’ αλήθεια ζήσει 10.000 και πλέον μέρες ή μήπως έζησες μια μέρα 10.000 και πλέον φορές;
Πίσω από αυτό που οι γονείς ονομάζουν «καπρίτσιο», πίσω από μια συμπεριφορά περίεργη, άτοπη, υπερβολική ή απλώς ασυνήθιστη, ας αναζητήσουμε το συναίσθημα, ας αναζητήσουμε την ανάγκη. Το παιδί κάτι λέει.
Όταν κλείνει μια πόρτα ευτυχίας, μια άλλη ανοίγει. Ωστόσο συχνά κοιτάζουμε την κλειστή πόρτα για πολύ καιρό, ώστε δε βλέπουμε την άλλη που έχει ανοίξει για μας.
Πολλές φορές η πραγματικότητα του άλλου βρίσκεται όχι σ’ αυτό που σου δείχνει αλλά σ’ αυτό που δε μπορεί να δείξει. Γι’ αυτό λοιπόν αν θες να τον καταλάβεις, άκουσε όχι τόσο αυτά που σου λέει αλλά πιο πολύ αυτά που δε λέει.
Οι περισσότεροι από μας ζούμε στο μακρινό μέλλον ή βασανιζόμαστε από τύψεις για το παρελθόν. Η μόνη αληθινή αξία βρίσκεται στο εδώ και τώρα. Μεγάλο μέρος της δυστυχίας μας προέρχεται από την τάση μας να ζούμε στο παρελθόν ή στο μέλλον, που και τα δυο είναι ψευδαισθήσεις.
Προσπαθώ να βγω από το ψυχολογικό μου αδιέξοδο, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ από πού μπήκα…
Όταν οι γονείς προσεγγίζουν τις συγκρούσεις των παιδιών ως δικαστές ή διαιτητές, κάνουν το λάθος να αναλαμβάνουν και την ευθύνη και την «κατοχή» του προβλήματος. Παρεμβαίνοντας για να επιλύσουν το πρόβλημα, στερούν από τα παιδιά την ευκαιρία να αναλάβουν την ευθύνη των συγκρούσεών τους και να μάθουν πώς να τις επιλύουν με τις δικές τους προσπάθειες.
Παιδιά και ύπνος: Για να κοιμηθεί κανείς πρέπει να νιώθει ασφαλής. Το να πηγαίνετε να δείτε το παιδί όταν σας καλεί, του δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας. Το παιδί τότε ξέρει ότι μπορεί να βασίζεται στους γονείς. Ύπνος σημαίνει ότι χαλαρώνεις, ότι αφήνεσαι…
Δεν είναι εύκολο να βρούμε την ευτυχία μέσα μας, είναι όμως αδύνατο να την βρούμε αλλού.
Ο σκοπός της Ψυχολογίας είναι να μας δώσει μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία για πράγματα που ήδη γνωρίζουμε καλά.
Πολλές γυναίκες υιοθετούν την εξής νοοτροπία: «Ένας γάμος πηγαίνει καλά εφόσον μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτόν». Οι άντρες, από την άλλη, έχουν την εξής νοοτροπία: «Η σχέση είναι προβληματική αν πρέπει διαρκώς να συζητάμε γι’ αυτήν»!
Το δρόμο τον φτιάχνεις βαδίζοντας.
Η αυτοεκτίμησή μας τρέφεται από δύο εμπειρίες: όταν κάποιο από τα πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής μας, μας «βλέπει» και μας δέχεται έτσι ακριβώς όπως είμαστε και όταν αισθανόμαστε ότι έχουμε αξία για τους άλλους ανθρώπους έτσι ακριβώς όπως είμαστε.
Η ωριμότητα δεν είναι μια κατάσταση στην οποία θα πρέπει να φτάσουμε με την ηλικία ή την εμπειρία, είναι μια διαδικασία που συνεχίζεται μέχρι το θάνατο σε όλους τους εξελισσόμενους και δημιουργικούς ανθρώπους.
Οι ενήλικες συχνά καταφεύγουν αδιάντροπα και ξεκάθαρα σε δύο μέτρα και δύο σταθμά όταν περιγράφουν τη σχέση τους με τα παιδιά τους: αν η σχέση είναι επιτυχημένη, αυτό συμβαίνει επειδή οι γονείς είναι καλοί γονείς, ενώ αν η σχέση δεν είναι πετυχημένη, οφείλεται στο ότι το παιδί δεν είναι καλό παιδί!
Ένα άτομο κινητοποιείται περισσότερο να εκτελέσει μια απόφαση στη λήψη της οποίας έχει συμμετάσχει και το ίδιο, παρά μια απόφαση που του έχει επιβληθεί από κάποιον άλλο.
Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να μάθουν για τα συναισθήματά τους και να τα κατανοούν. Πρέπει επίσης να γίνονται αντιληπτά ως αυτό που είναι: προσωρινές, μεταβαλλόμενες καταστάσεις. Είναι όπως ο καιρός: η βροχή είναι βροχή, και θα ήμασταν ανόητοι αν στεκόμαστε μέσα στη μπόρα σαν να μη βρέχει, αλλά κι εξίσου ανόητοι αν πιστεύαμε ότι ο ήλιος δεν θα ξαναβγεί ποτέ.
Αντισταθείτε στον πειρασμό να συγκρίνετε. Αντί να συγκρίνετε δυσμενώς το ένα παιδί με το άλλο, μιλήστε στο παιδί μόνο για τη δική του συμπεριφορά που σας δυσαρεστεί. Περιγράψτε αυτό που βλέπετε, αυτό που νιώθετε κι αυτό που πρέπει να γίνει.
Προσφέρουμε βοήθεια στο παιδί μόνο όταν μας την ζητάει και στο μέτρο που την θέλει. Διαφορετικά το ωθούμε στο συμπέρασμα πως είναι ανίκανο να τα βγάλει πέρα μόνο του, καθώς μεταβιβάζουμε σιωπηρά το μήνυμα «Δε νομίζω να τα καταφέρεις. Χρειάζεσαι τη βοήθειά μου. Δεν έχεις την ικανότητα να τα βγάλεις πέρα μόνος σου».
Ο γονέας δίνει το μήνυμα στο παιδί: «Έχουμε μια σύγκρουση, ας βάλουμε κάτω τα κεφάλια να σκεφτούμε μαζί, ας βρούμε μια καλή λύση».
Θυμός: Κάντε στον εαυτό σας αυτές τις ερωτήσεις: Τι λόγο έχω να θυμώσω αυτή τη στιγμή; Υπάρχει στην ζωή μου μια έλλειψη, μια απογοήτευση, ένα αίσθημα αδυναμίας; Μήπως πληγώθηκα; Έχω κάποιο πρόβλημα που αδυνατώ να λύσω;
Οι έφηβοι δεν επαναστατούν κατά των γονέων τους. Επαναστατούν εναντίον της εξουσίας τους. Αν οι γονείς στηρίζονταν λιγότερο στην εξουσία και περισσότερο σε μη εξουσιαστικές μεθόδους για να επηρεάζουν τα παιδιά τους από τη βρεφική ηλικία, δεν θα υπήρχαν πολλοί λόγοι για να επαναστατούν τα παιδιά όταν έφταναν στην εφηβεία.
