Καλωσορίσατε!
Ονομάζομαι Αθηνά Μήλιου, είμαι Ψυχολόγος με εξειδίκευση στη Γνωσιακή – Συμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία και μεταπτυχιακό τίτλο στην Προαγωγή Ψυχικής Υγείας και την Πρόληψη Ψυχιατρικών Διαταραχών. Μέσα από αυτή την ιστοσελίδα θέλω να σας δώσω τη δυνατότητα να γνωρίσετε καλύτερα το επάγγελμα του Ψυχολόγου, τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας και τις υπηρεσίες που προσφέρω.
Εάν σας απασχολούν:
- Οικογενειακά ζητήματα (συγκρούσεις, δυσκολίες επικοινωνίας, κ.ά.)
- Δυσκολίες κατά την ανατροφή παιδιών
- Προβλήματα σε ερωτικές / φιλικές σχέσεις
- Άγχος, νευρικότητα, εργασιακό στρες
- Προβλήματα διάθεσης ή/και κατάθλιψη
- Αίσθηση ότι κανείς δεν σας καταλαβαίνει
- Αίσθημα αποτυχίας, απαισιοδοξία, χαμηλή αυτοεκτίμηση
- Επίμονες δυσάρεστες σκέψεις ή/και αδυναμία συγκέντρωσης
- Επιθετικότητα, ξεσπάσματα θυμού, καβγάδες
- Δυσκολίες προσαρμογής σε νέο περιβάλλον
- Φοβίες, αποφυγές, ανασφάλεια
- Μνήμες από τραυματικά γεγονότα
- Μακροχρόνιο πένθος
- Προβλήματα ύπνου
- Διαταραχές πρόσληψης τροφής
- Σεξουαλικές δυσκολίες
ή κάποιο άλλο επείγον ή μακροχρόνιο πρόβλημα, είναι πολύ πιθανό να ωφεληθείτε από την ψυχοθεραπεία.
Πολλές φορές, ζητήματα που μας φαίνεται ότι δε μπορούν να αντιμετωπιστούν, που δεν καταλαβαίνουμε την αιτία τους, που μας κάνουν να ντρεπόμαστε γι’ αυτά ή ακόμα και να φοβόμαστε, μπορούν να ξεπεραστούν. Μέσα από τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας κατανοούμε τι είναι αυτό που μας συμβαίνει, πώς προέκυψε σε μας, γιατί υπάρχει και, το σημαντικότερο, με ποιο τρόπο αντιμετωπίζεται.
Δείτε επίσης τις ενότητες «Ψυχοθεραπεία» και «Συχνές Ερωτήσεις».
Έγραψαν
Αντισταθείτε στον πειρασμό να συγκρίνετε. Αντί να συγκρίνετε δυσμενώς το ένα παιδί με το άλλο, μιλήστε στο παιδί μόνο για τη δική του συμπεριφορά που σας δυσαρεστεί. Περιγράψτε αυτό που βλέπετε, αυτό που νιώθετε κι αυτό που πρέπει να γίνει.
Παιδιά και ύπνος: Για να κοιμηθεί κανείς πρέπει να νιώθει ασφαλής. Το να πηγαίνετε να δείτε το παιδί όταν σας καλεί, του δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας. Το παιδί τότε ξέρει ότι μπορεί να βασίζεται στους γονείς. Ύπνος σημαίνει ότι χαλαρώνεις, ότι αφήνεσαι…
Η αυτοεκτίμησή μας τρέφεται από δύο εμπειρίες: όταν κάποιο από τα πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής μας, μας «βλέπει» και μας δέχεται έτσι ακριβώς όπως είμαστε και όταν αισθανόμαστε ότι έχουμε αξία για τους άλλους ανθρώπους έτσι ακριβώς όπως είμαστε.
Πολλές φορές η πραγματικότητα του άλλου βρίσκεται όχι σ’ αυτό που σου δείχνει αλλά σ’ αυτό που δε μπορεί να δείξει. Γι’ αυτό λοιπόν αν θες να τον καταλάβεις, άκουσε όχι τόσο αυτά που σου λέει αλλά πιο πολύ αυτά που δε λέει.
Ο σκοπός της Ψυχολογίας είναι να μας δώσει μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία για πράγματα που ήδη γνωρίζουμε καλά.
Προσφέρουμε βοήθεια στο παιδί μόνο όταν μας την ζητάει και στο μέτρο που την θέλει. Διαφορετικά το ωθούμε στο συμπέρασμα πως είναι ανίκανο να τα βγάλει πέρα μόνο του, καθώς μεταβιβάζουμε σιωπηρά το μήνυμα «Δε νομίζω να τα καταφέρεις. Χρειάζεσαι τη βοήθειά μου. Δεν έχεις την ικανότητα να τα βγάλεις πέρα μόνος σου».
Ενεργητική ακρόαση σημαίνει να «λέτε» στον πομπό τι σημαίνει το μήνυμά του για σας. Με αυτόν τον τρόπο ο πομπός ξέρει πως εσείς τον ακούτε, ενώ εσείς μπορείτε να επιβεβαιώσετε ή να ξεκαθαρίσετε την εντύπωση που σχηματίσατε.
Όταν ένα παιδί νιώθει ένα συναίσθημα, το ερώτημά σας είναι: «Πώς θα το βοηθήσω να συνειδητοποιήσει αυτό που συμβαίνει μέσα του;»
Όταν οι γονείς προσεγγίζουν τις συγκρούσεις των παιδιών ως δικαστές ή διαιτητές, κάνουν το λάθος να αναλαμβάνουν και την ευθύνη και την «κατοχή» του προβλήματος. Παρεμβαίνοντας για να επιλύσουν το πρόβλημα, στερούν από τα παιδιά την ευκαιρία να αναλάβουν την ευθύνη των συγκρούσεών τους και να μάθουν πώς να τις επιλύουν με τις δικές τους προσπάθειες.
Ένα άτομο κινητοποιείται περισσότερο να εκτελέσει μια απόφαση στη λήψη της οποίας έχει συμμετάσχει και το ίδιο, παρά μια απόφαση που του έχει επιβληθεί από κάποιον άλλο.
Μη σπαταλάς τον πολύτιμο χρόνο σου ρωτώντας «Γιατί αυτός ο κόσμος δεν είναι καλύτερος;» Θα είναι χαμένος χρόνος. Αυτό που πρέπει να ρωτάς είναι «Πώς μπορώ να κάνω αυτόν τον κόσμο καλύτερο;» Σ’ αυτή την ερώτηση υπάρχει μια απάντηση.
Ο γονέας δίνει το μήνυμα στο παιδί: «Έχουμε μια σύγκρουση, ας βάλουμε κάτω τα κεφάλια να σκεφτούμε μαζί, ας βρούμε μια καλή λύση».
Με το να επικεντρωνόμαστε στην επιβράβευση και την κριτική, παράγουμε εξαρτημένες, ελεγχόμενες από εξωτερικούς παράγοντες, προσωπικότητες. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με τη μέθοδο αυτή, αποκτούν χαμηλή αυτοεκτίμηση, δεν έχουν την ικανότητα της προσωπικής αξιολόγησης και σπαταλούν την ζωτικότητά τους στην εφ’ όρου ζωής προσπάθεια να γίνουν αρεστοί, να κάνουν τους γονείς τους περήφανους και να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις υποτιθέμενες προσδοκίες των άλλων.
Πίσω από αυτό που οι γονείς ονομάζουν «καπρίτσιο», πίσω από μια συμπεριφορά περίεργη, άτοπη, υπερβολική ή απλώς ασυνήθιστη, ας αναζητήσουμε το συναίσθημα, ας αναζητήσουμε την ανάγκη. Το παιδί κάτι λέει.
Η ωριμότητα δεν είναι μια κατάσταση στην οποία θα πρέπει να φτάσουμε με την ηλικία ή την εμπειρία, είναι μια διαδικασία που συνεχίζεται μέχρι το θάνατο σε όλους τους εξελισσόμενους και δημιουργικούς ανθρώπους.
Δεν είναι εύκολο να βρούμε την ευτυχία μέσα μας, είναι όμως αδύνατο να την βρούμε αλλού.
Προσπαθώ να βγω από το ψυχολογικό μου αδιέξοδο, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ από πού μπήκα…
Η αυτοεκτίμηση συνίσταται από την προσωπική γνώση και την εμπειρία του ποιοι είμαστε. Η αυτοπεποίθηση αποτελεί ένα μέτρο του τι είμαστε ικανοί να κάνουμε, αναφέρεται στο τι μπορούμε να καταφέρουμε.
Οι περισσότεροι από μας ζούμε στο μακρινό μέλλον ή βασανιζόμαστε από τύψεις για το παρελθόν. Η μόνη αληθινή αξία βρίσκεται στο εδώ και τώρα. Μεγάλο μέρος της δυστυχίας μας προέρχεται από την τάση μας να ζούμε στο παρελθόν ή στο μέλλον, που και τα δυο είναι ψευδαισθήσεις.
Το δρόμο τον φτιάχνεις βαδίζοντας.
Θυμός: Κάντε στον εαυτό σας αυτές τις ερωτήσεις: Τι λόγο έχω να θυμώσω αυτή τη στιγμή; Υπάρχει στην ζωή μου μια έλλειψη, μια απογοήτευση, ένα αίσθημα αδυναμίας; Μήπως πληγώθηκα; Έχω κάποιο πρόβλημα που αδυνατώ να λύσω;
Οι ενήλικες συχνά καταφεύγουν αδιάντροπα και ξεκάθαρα σε δύο μέτρα και δύο σταθμά όταν περιγράφουν τη σχέση τους με τα παιδιά τους: αν η σχέση είναι επιτυχημένη, αυτό συμβαίνει επειδή οι γονείς είναι καλοί γονείς, ενώ αν η σχέση δεν είναι πετυχημένη, οφείλεται στο ότι το παιδί δεν είναι καλό παιδί!
Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να μάθουν για τα συναισθήματά τους και να τα κατανοούν. Πρέπει επίσης να γίνονται αντιληπτά ως αυτό που είναι: προσωρινές, μεταβαλλόμενες καταστάσεις. Είναι όπως ο καιρός: η βροχή είναι βροχή, και θα ήμασταν ανόητοι αν στεκόμαστε μέσα στη μπόρα σαν να μη βρέχει, αλλά κι εξίσου ανόητοι αν πιστεύαμε ότι ο ήλιος δεν θα ξαναβγεί ποτέ.
Πολλές γυναίκες υιοθετούν την εξής νοοτροπία: «Ένας γάμος πηγαίνει καλά εφόσον μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτόν». Οι άντρες, από την άλλη, έχουν την εξής νοοτροπία: «Η σχέση είναι προβληματική αν πρέπει διαρκώς να συζητάμε γι’ αυτήν»!
Όταν κλείνει μια πόρτα ευτυχίας, μια άλλη ανοίγει. Ωστόσο συχνά κοιτάζουμε την κλειστή πόρτα για πολύ καιρό, ώστε δε βλέπουμε την άλλη που έχει ανοίξει για μας.
Έχεις στ’ αλήθεια ζήσει 10.000 και πλέον μέρες ή μήπως έζησες μια μέρα 10.000 και πλέον φορές;
Οι έφηβοι δεν επαναστατούν κατά των γονέων τους. Επαναστατούν εναντίον της εξουσίας τους. Αν οι γονείς στηρίζονταν λιγότερο στην εξουσία και περισσότερο σε μη εξουσιαστικές μεθόδους για να επηρεάζουν τα παιδιά τους από τη βρεφική ηλικία, δεν θα υπήρχαν πολλοί λόγοι για να επαναστατούν τα παιδιά όταν έφταναν στην εφηβεία.
